Στο Κυπριακό δικαιικό σύστημα ύψιστης σημασίας είναι η διασφάλιση της διεξαγωγής δίκαιης δίκης. Η επιταγή τόσο του Συντάγματος της Κυπριακής Δημοκρατίας, όσο και του Ευρωπαϊκού Κεκτημένου εκτείνεται όχι μόνο σε ποινικής φύσεως υποθέσεις αλλά και σε υποθέσεις αστικής ή εμπορικής φύσεως.

Βασική έκφανση αυτού του δικαιώματος σε δίκαιη δίκη αποτελεί η δυνατότητα σε κάθε εμπλεκόμενο μέρος να λαμβάνει γνώση της εναντίον του υπόθεσης και να παρέχεται σε αυτό η ευκαιρία να θέσει ενώπιον του Δικαστηρίου τις θέσεις του ή την υπεράσπισή του.

Για να καταστεί τούτο εφικτό, έκαστο δικονομικό μέσο με το οποίο άρχεται οιαδήποτε διαδικασία ενώπιον του Δικαστηρίου, πρέπει να επιδίδεται σε κάθε ενδιαφερόμενο μέρος. 

Το θέμα της επίδοσης εγγράφων σε άτομα τα οποία διαμένουν εντός του εδάφους της Κυπριακής Δημοκρατίας και ως εκ τούτου εντός της δικαιοδοσίας των Κυπριακών Δικαστηρίων, καθορίζεται σαφώς, σε περίπτωση αστικών υποθέσεων από τους Θεσμούς Πολιτικής Δικονομίας και σε περίπτωση ποινικών υποθέσεων από τον περί Ποινικής Δικονομίας Νόμο ενώ έχει επίσης αναλυθεί σε σωρεία δικαστικών αποφάσεων.

Οι Θεσμοί Πολιτικής Δικονομίας επιτρέπουν επίσης την επίδοση δικογράφων ή άλλων εγγράφων σε ενδιαφερόμενα μέρη τα οποία διαμένουν σε τρίτα κράτη στη βάση Διεθνών ή Διμερών Συνθηκών που υπεγράφησαν μεταξύ των εν λόγω κρατών και της Κυπριακής Δημοκρατίας ή στη βάση Ευρωπαϊκών Κανονισμών.

Στην ουσία τους, τέτοιου είδους συμβάσεις επεκτείνουν την δικαιοδοσία του Δικαστηρίου σε εδαφική κυριαρχία άλλων κρατών και ως εκ τούτου τόσο η εφαρμογή όσο και η επιτυχία τους έχουν άμεση συνάρτηση με την πρόθεση εκάστου κράτους, να επιτρέψει, ρητά, τέτοιου είδους παρέμβαση.

Πέραν όμως της κατηγοριοποίησης των υποθέσεων σε αστικής και ποινικής φύσης υποθέσεις, οι ποινικές υποθέσεις περιέχουν και ακόμα μία υποκατηγορία, αυτή των ιδιωτικών ποινικών υποθέσεων.

Όσον αφορά τις ποινικές υποθέσεις, η διαδικασία επίδοσης ενταλμάτων και άλλων εγγράφων που αφορούν σε αυτές, εκτός της δικαιοδοσίας των Κυπριακών Δικαστηρίων, καθορίζεται από διάφορες διμερείς συνθήκες μεταξύ της Κυπριακής Δημοκρατίας και άλλων Κρατών αλλά και στη βάση της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για Αμοιβαία Αρωγή σε Ποινικά Θέματα.

Έχει όμως νομολογηθεί ότι οι διατάξεις τέτοιων συμβάσεων, εν απουσία ρητής πρόνοιας περί τούτου, δεν μπορούν να εφαρμοσθούν σε ιδιωτικές ποινικές διαδικασίες. Η Ευρωπαϊκή Σύμβαση για Αμοιβαία Αρωγή σε Ποινικά Θέματα, καθορίζει ρητά, ότι για να μπορέσει αίτημα για αρωγή να ληφθεί υπόψιν από το κράτος στο οποίο η επίδοση επιχειρείται θα πρέπει το εν λόγω αίτημα να αναφέρει απαραιτήτως την αρχή του κράτους που το υποβάλλει.

Έτσι παρά το ότι στο σώμα της σύμβασης δεν περιέχεται διαχωρισμός μεταξύ ιδιωτικών ποινικών και ποινικών υποθέσεων, έχει νομολογηθεί ότι με τη συγκεκριμένη πρόνοια, στην ουσία αποκλείονται από την εμβέλεια της εν λόγω σύμβασης οι ιδιωτικές ποινικές υποθέσεις. Με την ίδια λογική, και οι διμερείς συμβάσεις μεταξύ κρατών για αρωγή σε ποινικά θέματα, συμπεριλαμβανομένης και της επίδοσης κατηγορητηρίου εκτός δικαιοδοσίας, δεν εφαρμόζονται σε ιδιωτικές ποινικές υποθέσεις.

Δεν είναι σκοπός του παρόντος άρθρου να εξετάσει το δικαιολογημένο ή μη αυτής της διαφοροποίησης. Σκοπός όμως είναι να την εντοπίσει και να την φέρει στο προσκήνιο. Με αυτή την διαφοροποίηση ποινική δίκη η οποία ξεκινά από τις κεντρικές αρχές ενός κράτους, είναι δυνητικά πιο αποτελεσματική από δίκη η οποία άρχεται από ιδιώτη κατήγορο.

Επομένως, το δικαίωμα ιδιώτη κατήγορου να προωθήσει ιδιωτική ποινική, δεν αποτελεί ικανοποιητικό εχέγγυο προστασίας έναντι της πιθανής ηθελημένης ή μη ολιγωρίας που μπορεί να επιδείξουν οι δημόσιες αρχές στην άσκηση ποινική δίωξης.

Τούτο γιατί όπου η δίωξη αφορά φυσικό πρόσωπο το οποίο διαμένει στην αλλοδαπή, ακόμα και μετά από δέουσα επίδοση του κατηγορητηρίου, ο ιδιώτης κατήγορος δεν θα μπορεί να εξαναγκάσει τον κατηγορούμενο να παραβρεθεί στη δίκη, δεδομένου ότι τυχόν ένταλμα σύλληψης ακόμα και να εκδοθεί δεν θα μπορεί να εκτελεστεί.

Δεδομένου ότι ο σκοπός της ποινικής δίκης είναι η τιμωρία του αδικοπραγούντος και όχι η επίλυση κάποιας ιδιωτικής διαφοράς, επίδοση κατηγορητηρίου εκτός δικαιοδοσίας χωρίς να υπάρχει τρόπος εξαναγκασμού του κατηγορούμενου να παρευρεθεί στο Δικαστήριο ή χωρίς να παρέχεται οδός για εφαρμογή της οιασδήποτε ποινής, καθιστά την ποινική διαδικασία άνευ ουσίας και εξουδετερώνει τους σκοπούς αυτής.

*Ο Χριστόδουλος Λεωνίδου είναι Δικηγόρος – Νομικός Σύμβουλος, συνεργάτης του δικηγορικού οίκου Αγγελίδης, Ιωαννίδης, Λεωνίδου ΔΕΠΕ.


*Του Χριστόδουλου Λεωνίδου


Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ" στις 29/06/2019

Ο Ευρωπαϊκός Κανονισμός 6/2002 καθιερώθηκε, με σκοπό την ενίσχυση της προστασίας της βιομηχανικής αισθητικής, με αποτέλεσμα να προάγει τη συμβολή μεμονωμένων δημιουργών ώστε να καθιερωθεί η υπεροχή της Κοινότητας στον τομέα αυτό, αλλά επίσης έγινε με σκοπό να ενθαρρύνει την καινοτομία και την ανάπτυξη νέων προϊόντων.

Έτσι από το 2002, η Ευρωπαϊκή Κοινότητα επιδίωξε να διαφυλάξει τα δικαιώματα των δημιουργών οι οποίοι εμπορεύονται σε έναν τομέα ο οποίος κινείται με γοργούς ρυθμούς και δεν τους παρέχεται το χρονικό περιθώριο καταχώρησης των δικαιωμάτων τους σε εν έκαστο σχέδιο ή υπόδειγμα.

Ο Κανονισμός διαφυλάττει εντός της Ευρωπαϊκής Κοινότητας τη δημιουργία και γνωστοποίηση ενός καινοτόμου και νέου σχεδίου, το οποίο φέρει τον ατομικό χαρακτήρα του δημιουργού, χωρίς την προϋπόθεση καταχώρησης του σχεδίου σε οποιονδήποτε φορέα δικαιωμάτων, για περίοδο τριών ετών από την ημερομηνία γνωστοποίησής του στο κοινό της Ευρωπαϊκής Κοινότητας, από τυχόν αντιγραφή του σχεδίου του από οποιοδήποτε τρίτο πρόσωπο.

Από την πάγια επί του θέματος νομολογία, ήτοι τις δικαστικές αποφάσεις κοινοτικών δικαστηρίων και του ιδίου του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά και όπως προκύπτει σε βιβλιογραφία του Ευρωπαϊκού Δικαίου, σε υποθέσεις ισχυριζόμενης απομίμησης και/ή αντιγραφής μη καταχωρημένου σχεδίου, ο ισχυριζόμενος δικαιούχος δικαιωμάτων, δυνάμει του Ευρωπαϊκού Κανονισμού, έχει το βάρος να αποδείξει:

1. Την ακριβή ημερομηνία γνωστοποίησης των προϊόντων τους εντός της Ευρωπαϊκής Κοινότητας, με σκοπό να υπολογιστεί η τριετής προστασία τους.

2. Τα συγκεκριμένα αντικείμενα της προστασίας αυτής χαρακτηρίζονται από πρωτοτυπία, νεωτερισμό και φέρουν τον ατομικό χαρακτήρα του δημιουργού.

Σχετικά θα πρέπει να προσκομιστούν αποδεικτικά στοιχεία με τα οποία να υποδεικνύεται ότι πριν από την ημερομηνία γνωστοποίησης των προϊόντων τους δεν διατέθηκε στο κοινό ταυτόσημο σχέδιο.

Παρά το σκοπό του Ευρωπαϊκού Κανονισμού, να προστατεύσει και να αναπτύξει καινοτόμα και νέα προϊόντα εντός της Ευρωπαϊκής Κοινότητας, θα πρέπει να λεχθεί ότι ελλοχεύει ο κίνδυνος μεγάλες εμπορικές εταιρείες, εκμεταλλευόμενες το μέγεθός τους, την κατάσταση ρευστότητάς τους μπορεί να στρέφονται καταχρηστικά εναντίον μικρών εταιρειών που εμπορεύονται στον ίδιο χώρο, με σκοπό να εμποδίσουν την επιχειρηματική τους δραστηριότητα, ενόσω γνωρίζουν ότι δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν οικονομικά στο υπέρογκο οικονομικό βάρος εκπροσώπησής τους σε δικαστική διαδικασία.

Συνεπεία τούτου, όλοι οι σχεδιαστές, κατασκευαστές προϊόντων, οι εμπορικοί οίκοι και ιστότοποι εταιρειών θα πρέπει να έχουν υπόψη τους ότι οι οικονομικά πιο εύρωστοι δημιουργοί, με καλύτερους οικονομικούς πόρους, μπορεί εκμεταλλευόμενοι την οικονομική τους υπεροχή να εφαρμόσουν πολιτικές που στοχεύουν να περιορίσουν την επιχειρηματική δράση των λοιπών δημιουργών καταχωρώντας εναντίον τους δικαστικές διαδικασίες κατ’ επίκληση των προνοιών του Κανονισμού, χωρίς κατ’ ανάγκη να πληρούν τις προϋποθέσεις προστασίας, που θέτει ο Κανονισμός.

Με άλλα λόγια, η επιδίωξη τέτοιων δημιουργών είναι να εξαναγκάσουν τους λοιπούς δημιουργούς που δραστηριοποιούνται στην αγορά, μέσω των πολυδάπανων δικαστικών διαδικασιών να εγκαταλείψουν ή να αποποιηθούν την κατασκευή και την διάθεση των προϊόντων τους στην κοινή αγορά, με αποτέλεσμα οι πρώτοι να εκμεταλλευτούν το μονοπώλιο στην παρασκευή και διάθεση τέτοιων προϊόντων.

Μια τέτοια πρακτική είναι καταφανώς καταχρηστική και κακόπιστη και τα Δικαστήριά μας θα πρέπει να λάβουν σοβαρά υπόψη το ενδεχόμενο τέτοιων πρακτικών, ιδίως όπου εκδίδουν μονομερή διατάγματα ή αποφάσεις/διατάγματα ερήμην εμφάνισης/υπεράσπισης του ενδιαφερόμενου μέρους.

Ορισμός του φαινομένου κατάχρησης της δικαστικής διαδικασίας σε ποινικές υποθέσεις δεν προκύπτει νομοθετικά ούτε, ως εκ της φύσεώς του, είναι ευχερής η διατύπωση σχετικού κανόνα δικαίου κατά τρόπο γενικό και αφηρημένο, καθότι αφορά σε περιπτωσιολογία μάλλον ανεξάντλητη.

Ωστόσο, από την πάγια επί του θέματος νομολογία, ήτοι τις δικαστικές αποφάσεις Κύπρου, Αγγλίας και ΕΔΑΔ, έχουν σκιαγραφηθεί οι αρχές που διέπουν το όλο θέμα, ώστε οι προϋποθέσεις της κατάφασής του να θεωρούνται πλέον αποσαφηνισμένες.

Μορφή τέτοιας κατάχρησης αποτελεί η άσκηση πλειόνων ποινικών διώξεων εναντίον του ιδίου προσώπου, για διαφορετικά βεβαίως αδικήματα τα οποία όμως βασίζονται σε γεγονότα ταυτόσημα ή έστω αρρήκτως συνδεδεμένα (τοπικά ή/και χρονικά) μεταξύ τους.

Παρενθετικά επισημαίνεται ότι η περίπτωση ταυτοσημίας αποδιδόμενων αδικημάτων εναντίον του κατηγορουμένου, ο οποίος έχει ήδη δικαστεί για αυτά, δεν εμπίπτει θεματικά στην κατάχρηση αλλά καλύπτεται από το δεδικασμένο, καθισταμένης της μεταγενέστερης υπόθεσης κατά μείζονα λόγο απορριπτέας.
​
Σημειωτέον ότι δεν αποκλείεται το ενδεχόμενο αδυναμίας της κατηγορούσας αρχής προς σώρευση-συνένωση όλων των κατηγοριών στην ίδια υπόθεση, όπως λ.χ.στην περίπτωση κατά την οποία μεταγενέστερα της καταχώρησηςκαι εκδίκασηςτης πρώτης χρονικά υπόθεσης, προκύπτουν στη βάση καινοφανούς μαρτυρίας πρόσθετα αδικήματα, βασιζόμενα στα αυτά γεγονότα.
​
Κρίθηκε ωστόσο ότι δεν αποτελεί εύλογη δικαιολογία η εκ διαφόρων τμημάτων της αστυνομίας διερεύνηση της υπόθεσης ένεκα της φύσης και της διαφορετικής σοβαρότητας των αδικημάτων, με αποτέλεσμα το προδήλως ετεροχρονισμένο της καταχώρησης της δεύτερης υπόθεσης. Η Αστυνομία αποτελεί ενιαίο όργανο και οι ενέργειές της ομοίως ενιαία κρίνονται, με βάση το σύνολο τους και όχι ανάλογα με τις ενέργειες του κάθε τμήματός της. Ο τρόπος δε που λειτουργεί,ουδόλως ενδιαφέρει κατά την εξέταση εισήγησης περί κατάχρησης της διαδικασίας, ιδίως όταν επιφέρει δυσμενείς συνέπειες στον κατηγορούμενο.

Ως προς τις επιπτώσεις που κατηγορούμενο πρόσωπο υφίσταται συνεπεία της κατάχρησης της δικαστικής διαδικασίας, αυτές είναι καθοριστικές για την απόφανση του Δικαστηρίου και ενίοτε αναγορεύονται μέχρι του σημείου της παραβίασης του συνταγματικώς κατοχυρωμένου δικαιώματός του για Δίκαιη Δίκη.

​Τεκμαίρεται περαιτέρω ως αυτονόητη η καταπίεση που θα υποστεί ο κατηγορούμενος και η συνακόλουθη οικονομική (και όχι μόνον) εξάντλησή του, αφού συν τοις άλλοις θα υποβάλλεται σε ανάλογα έξοδα υπεράσπισης και περαιτέρω ταλαιπωρία ένεκα περισσοτέρων (υποχρεωτικών) εμφανίσεων ενώπιον διαφορετικών Δικαστηρίων.
​
Στα συμπαρομαρτούντα συγκαταλέγεται επίσης η αποκόμιση ανεπίτρεπτου πλεονεκτήματος εκ μέρους της κατηγορούσας αρχής στη μεταγενέστερη υπόθεση, έχοντας αποκτήσει τη δυνατότητα πρότερης “αξιολόγησης” ή “δοκιμασίας” της υπάρχουσας μαρτυρίας. Αντιστοίχως, ο κατηγορούμενος περιέρχεται στη μειονεκτική θέση της προηγούμενης τοποθέτησης του επί των επίδικων θεμάτων και της κατά το μάλλον ή ήττον αποκάλυψης της υπερασπιστικής του γραμμής, ως επιπλέον έκφανση του δυσμενούς επηρεασμού των υπερασπιστικών δικαιωμάτων του.

Εξίσου βαρυσήμαντες και οι συνέπειες για το κύρος της Δικαιοσύνης, με προεξάρχοντα τον εγγενή κίνδυνο έκδοσης αντιφατικών δικαστικών αποφάσεων, δεδομένου ότι το Δικαστήριο θα κληθεί να αξιολογήσει κοινούς ισχυρισμούς ή ακόμα και τη μαρτυρία των ιδίων προσώπων προκειμένου να προβεί σε σχετικά και ενδεχομένως αντιφατικά με αυτά τηςπροηγούμενης υπόθεσης ευρήματα.

Συγχρόνως δε, η εκδοθείσα δικαστική απόφαση στην ήδη περατωμένη υπόθεση εμμέσως παύει να είναι καθοριστική τόσο σε σχέση με τα δικαιώματα των διαδίκων και την ελευθερία του κατηγορουμένου, όσο και ως προς τα ευρήματα επί των αυτών γεγονότων. Τέτοιο ενδεχόμενο αναντίρρητα θα υπονόμευε τον σεβασμό των δικαστικών αποφάσεων ο οποίος αποτελεί θεμέλιο της Δικαιοσύνης.

Εύστοχα λέχθηκε ότι κανένα σύστημα δικαίου δεν είναι δυνατό να εγγυηθεί ότι κάθε απόφαση είναι ορθή, μπορεί τουλάχιστον να εξασφαλίσει την αποφυγή συγκρουόμενων αποφάσεων αναφορικά με το ίδιο θέμα. Προς το σκοπό διαφύλαξης της υπόληψης του συστήματος ποινικής δικαιοσύνης και της εμπιστοσύνης του κοινού προς αυτό, αναγνωρίστηκε η σύμφυτη εξουσία των Δικαστηρίων προς απόρριψη ή αναστολή των υποθέσεων οι οποίες αποτελούν προϊόν κατάχρησης της διαδικασίας.

Συντρεχουσών δηλαδή των προϋποθέσεων, οι οποίες ως ζήτημα πραγματικό υπόκεινται σε απόδειξη, η προώθηση ποινικής δίωξης με τέτοια χαρακτηριστικά προσκρούει σε σχετική ένσταση της υπεράσπισης, με αποτέλεσμα την απαλλαγή του κατηγορουμένου χωρίς την επί της ουσίας εκδίκαση της υπόθεσης.

Η αποστολή του Δικαστηρίου ως του υπέρτατου θεματοφύλακα της έννομης τάξης και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, εκτείνεται κατά τα ανωτέρω στον όλως κατ’ εξαίρεση έλεγχο του - κατά τα άλλα ανέλεγκτου- δικαιώματος του Γενικού Εισαγγελέα προς άσκηση ποινικών διώξεων, αποτρέποντας έτσι φαινόμενα που μάλλον σε καταδίωξη, παρά σε δίωξη παραπέμπουν.

Αντίστοιχης σπουδαιότητας καθήκον φέρει ο συνήγορος υπεράσπισης προς εντοπισμό του όλου ζητήματος και αναδεικνύοντάς το προσηκόντως στα πλαίσια εγειρόμενης ένστασης, εκπληρώνει τη δική του αποστολή ως συλλειτουργού της Δικαιοσύνης.




Του Αγαθοκλή Κορέλλη
​

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ" στις 28/05/2019

Στα πλαίσια της Κυπριακής Συνταγματικής τάξης όσο και στα πλαίσια του κοινοδικαίου έχει αναγνωριστεί γενικά η υποχρέωση στις ανακριτικές αρχές να διεξάγουν την ανακριτική διαδικασία κατά τρόπο δίκαιο, διαφανή και ορθό, απαλλαγμένο από ενστάσιμα στοιχεία, όπως η προκατάληψη, τα αλλότρια κίνητρα κλπ. Σύμφωνα με τη νομολογία μας, η επιταγή για δίκαιη ανάκριση πηγάζει από την εφαρμογή των κανόνων του Κράτους Δικαίου, ενώ η αμετάβλητη συνισταμένη των ανακριτικών αρχών, κατά τη διαλεύκανση του εγκλήματος, πρέπει να είναι η αναζήτηση της αλήθειας και κατ’ επέκταση ο σκοπός της ανάκρισης θα πρέπει να είναι η παρουσίαση της αλήθειας ενώπιον αρμοδίου δικαστηρίου.

Ως εκ τούτου, ο ανακριτής θα πρέπει να ενεργεί κατά τρόπον που να αποκλείει την πιθανότητα κατασκευής μαρτυρίας και η αμερόληπτη συμπεριφορά του θα πρέπει να αποκλείει και οποιανδήποτε υποψία ως προς τη γνησιότητα της ανάκρισης. Σε περίπτωση ελαττωματικής, σε σχέση με τα πιο πάνω, ανακριτικής διαδικασίας το δικαστήριο οφείλει να αξιολογεί τη μαρτυρία με καχυποψία. Περαιτέρω, με δεδομένο ότι ο τρόπος διενέργειας των ανακρίσεων επηρεάζει άμεσα τη δικαιότητα (fairness) ή όχι της δίκης συνεπάγεται ότι σοβαρές παραλείψεις των ανακριτικών αρχών μπορεί να οδηγήσουν σε απαλλαγή ενός κατηγορούμενου ως μέτρο ορθής απονομής της δικαιοσύνης, νοουμένου ότι οι παραλείψεις θέτουν τον κατηγορούμενο σε μειονεκτική θέση έναντι της κατηγορούσας αρχής.

Πράγματι, η αναστολή της δίκης ή η απόρριψη υπόθεσης για κατάχρηση της δικαστικής διαδικασίας χωρεί μόνο εφόσον απολήγει σε καταπίεση ή δυσμενή επηρεασμό του κατηγορούμενου. Είναι για αυτό το λόγο που παραλείψεις των ανακριτικών αρχών κατά την διενέργεια του ανακριτικού έργου, περιλαμβανομένων της πλημμελούς επιδίωξης επιστημονικών εξετάσεων, της μη λήψης γραπτών καταθέσεων σε σχέση με ουσιώδη γεγονότα, της μη παραλαβής αντικειμένων ως τεκμηρίων, της μη απεικόνισης μιας σκηνής ή της μη διενέργειας δοκιμής όπου αυτό είναι πρόσφορο, μπορούν να αποδυναμώσουν την αξιοπιστία του ανακριτικού έργου, τα δικαιώματα του κατηγορουμένου και στο τέλος την εκδοχή της κατηγορούσας αρχής.

Παρά τα πιο πάνω δυστυχώς η νομολογία μας ακόμα δεν αναγνώρισε ρητά το φαινόμενο το οποίο έχει αναγνωριστεί από την καναδική δικαιοσύνη ως το φαινόμενο του «Tunnel Vision». Ως εξηγείται σε καναδικές αποφάσεις, το φαινόμενο παρατηρείται όπου οι άνθρωποι πείθουν τους εαυτούς τους ότι μια θεωρία είναι αληθής και ακολούθως εστιάζουν μόνο με συμβατή προς αυτή την θεωρία μαρτυρία και παραγνωρίζουν μαρτυρία η οποία είναι ασυμβίβαστη με την πεποίθησή τους. Δηλαδή, το φαινόμενο κάποιος να εθελοτυφλεί ή να είναι δεκτικός σε παρωπιδισμό.
Στην ουσία το φαινόμενο εμφανίζεται όπου ελλείπει η αντικειμενικότητα κατά το στάδιο των ανακρίσεων, ή κατά το στάδιο της δίωξης όπου οι λειτουργοί αντί να ενεργούν προς όφελος της αλήθειας και της δικαιοσύνης ενεργούν προς όφελος είτε της ολοκλήρωσης της υπόθεσης ή της όποιας υποκειμενικής πίστης τους ως προς τα γεγονότα έτσι ώστε αυτά να γίνουν αποδεκτά ως τα πραγματικά γεγονότα.
Η Καναδική Δικαιοσύνη επεσήμανε το απαράδεκτο αλλά και το επιρρεπές του φαινομένου του παρωπιδισμού, καθότι αυτό μπορεί να παρουσιαστεί σε οποιοδήποτε στάδιο και από οποιονδήποτε λειτουργό που εμπλέκεται στο στάδιο διενέργειας του ανακριτικού έργου, στο στάδιο παρουσίασης της υπόθεσης ή λήψης απόφασης σε επίδικα θέματα. Επισημάνθηκε δε ότι οι ανακριτικές αρχές, η κατηγορούσα αρχή, οι συνήγοροι υπεράσπισης αλλά και το Δικαστήριο οφείλουν ενεργά να προσπαθούν να αποφύγουν φαινόμενα παρωπιδισμού και το ρίσκο συνεπεία αυτού του φαινομένου σε λανθασμένες καταδίκες.
​
Η μικρή κοινωνία μας η οποία βομβαρδίζεται με «γεγονότα» και «ειδήσεις» σε δυσανάλογο βαθμό ως προς την «αλήθεια» τους, την «σχετικότητά» τους ή την «βαρύτητά» τους έχει ανάγκη τα Κυπριακά Δικαστήρια να βάλουν τον δάκτυλο επί τον τύπον των ήλων, αντικρίζοντας και δίδοντας όνομα στα φαινόμενα προκατάληψης κατά την διενέργεια του ανακριτικού έργου αλλά και της δίκης Ενώ η Κυπριακή Δικαιοσύνη επικροτεί την ειλικρινή προσπάθεια των ανακριτικών αρχών και της κατηγορούσας αρχής, στην υποβοήθηση του Δικαστηρίου να αναζητήσει την αλήθεια, εντούτοις η ρητή αναγνώριση του φαινομένου του παρωπιδισμού αναμφίβολα θα βοηθήσει στην καταστολή του.


Του Χρίστου Ο. Ιωαννίδη
​

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ" στις 21/05/2019.

#funds #alternativefunds #aif #moi

Management of Alternative Investment Funds (AIFS) is defined as comprising at least the core activities of portfolio management and risk management. If permitted by its legal structure, an AIF can be internally managed, which means that the same entity is both the AIF and the AIFM.


Managers of AIFs are subject to the rules of Directive 2011/61/EU of the European Parliament and of the Council of 8 June 2011 on Alternative Investment Fund Managers (AIFMD), which was transposed into national law by the Cyprus Law of  2013 on Alternative Investment Fund Managers (AIFM Law).


The term “Alternative Investment Funds (AIFs)” as provided by the AIFMD refers to collective investment undertakings, which raise capital from a number of investors with a view to investing it in accordance with a defined investment strategy for the benefit of those investors, and which do no not qualify as UCITS. Hedge funds, real estate and infrastructure funds, private equity funds etc. are therefore targeted by the AIFMD, regardless of their current legal regime or form.


However, the AIFM Law provides exemptions for managers of smaller AIFs:

• AIFMs managing AIFs which are not leveraged and without redemption rights for a period of five years, and with aggregate assets under management below 500 million EUR;

 

• AIFMs managing AIFs whose assets under management, including any assets acquired through the use of leverage, do not exceed 100 million EUR.
  
  

They must register with the CySEC and can decide to opt in to the application of the AIFM regime to benefit from the marketing passport.


When the AIF is internally-managed, the fund itself can be considered as AIFM.

UCITS management companies may apply for authorisation as AIFMs, and vice versa, in order to manage both UCITS and AIFs. MiFID compliant investment firms and credit institutions are not required to obtain an authorisation under the AIFM Law to provide investment services to AIFs or AIFMs, but shares or units of AIFs in the EU can only be marketed in accordance with the AIFMD.

Where Cyprus is the home Member State of the AIFM or the Member State of reference for a non-EU AIFM, authorisation as AIFM is to be sought from the CySEC.

The AIFM Law provides further details on the AIFM’s operating conditions, the valuation of fund assets, the setting up of a remuneration policy, the possibility of delegating AIFM functions, the requirement to appoint a depositary and existing transparency requirements.

In return for more regulation, authorised AIFMs benefit from a passport enabling them to offer their management services and market their AIFs throughout the EU. The passport is subject to a notification procedure between the regulator of the EU Member State of establishment of the AIFM and the EU Member State being marketed into.


Eligible managers for AIFs, AIFLNPs and RAIFs established as a limited partnership

•           UCITS management company
•           EU investment firm
•           Self-managed (if fixed or variable capital company)
•           Special purpose vehicle (only for AIF-LNP)

            and one of the following conditions applies

Assets under management do not exceed the AIFMD thresholds of:

•          €100 million including leverage  or
  
  
•          €500 million without leverage, 5-year lock up period for investors
  
  

•          Alternative investment fund manager – AIFM is required in all other cases
  
  
  

Eligible managers for RAIFs

Registered Alternative Investment Funds (RAIFs) cannot be internally managed and they shall appoint as their external manager :

• An AIFM of the Republic

 

• An EU AIFM
  
  
• A non-EU AIFM, in case it may passport its services in accordance with
  Directive 2011/61/EU, and which has determined a member state of reference

For more information check Alternative Funds (AIF) or contact Michael O. Ioannides.

#funds #alternativefunds #aif #moi

Passporting allows UCITS and AIFs, as well as UCITS Managers and AIF Managers registered in Cyprus and licensed by CySEC, to manage and/or market funds across the EU, without having to apply for any additional authorisation.

Cyprus may therefore be used as a base for setting up funds, or for fund management companies looking to take advantage of the country’s advantageous framework to manage and/or market funds across Europe from Cyprus.

Passporting is a valuable asset for funds as it eliminates the red tape associated with gaining authorization from each country, a process which can be lengthy and costly for a business.  

UCITS Passport

UCITS benefit from the ‘passport’, introduced under the UCITS IV directive, by permitting them to be freely marketed within all EU Member States, without additional authorisation from the competent regulatory authority of each host Member State after successful completion of a simple notification process. Distribution of UCITS funds outside the EU, into selective jurisdictions remain via private placement and thus must satisfy local regulations that are significantly more complex and time consuming than the EU passport notification process.  

AIFM Passport

The Alternative Investment Funds Directive (AIFMD) has introduced a ‘passport’ for the distribution of units of AIFs to professional investors in the EU. Upon authorisation of Cyprus AIFMs, by CySEC, they can market their EU AIFs to professional investors in all Member States, using the simplified regulator-to-regulator notification mechanism. Non-EU AIFMs and non-EU AIFs have to seek permission from each Member State and comply with different national laws – the so called National Private Placement Regimes (NPPRs). The AIFMD provides a more complex and delayed transposition schedule applicable to non-EU AIFMs and non-EU AIFs wishing to raise capital in the EU. In this case and in view of the uncertainty as to when and if the passport will be extended to third countries, the NPPR still remains applicable. It is however foreseen that the NPPRs will soon end, which means fund managers will need to find another route to market their AIFs in Europe, such as using an AIFM compliant platform, such as ‘Fund Hosting’.

United Kingdom and Brexit

On 23 June 2016, the UK held a referendum on its membership in the EU. A majority of those voting voted for the UK to leave the EU.

On the UK's exit from the EU, the UK will no longer (subject to the outcome of the negotiations with the EU) have the benefit of the UCITS Directive and AIFMD. Therefore, the UK can lose certain rights that EU managers and AIFMs currently have.

These include the following:

• A UK investment manager of a UCITS that is established in another EU member state will no longer have the benefit of an EU passport to distribute its UCITS in the EU (subject to any solution reached in the exit negotiations). Therefore, the UK investment manager will need to either:

              - engage authorised distributors with the necessary capacity in the EU member states where it seeks to distribute its UCITS;
           
            or
                  - set up its own EU-based distributor (or UCITS ManCo).

• Other solutions could also be available, such as having UCITS board members represent it in cross-border sales (assuming the UCITS itself has passporting rights). However, this solution assumes a corporate UCITS structure and may not apply if the UCITS is externally managed.

In terms of managing EU AIFs, a UK AIFM will most likely have the same rights as a US AIFM (for example). However, a UK AIFM could no longer market its EU-domiciled AIFs cross-border within the EU. Although, similar to a US AIFM, a UK AIFM could act as investment manager to Irish funds and so continue its management activities, cross-border distribution will most certainly be affected.

UK managers that see the EU (even if only a few EU countries) as their target distribution base will need to ensure that they keep a foothold in the EU before enjoying the benefits of EU-regulated entities in the financial services industry.


The available options for UK managers include:

• Setting up a UCITS ManCo or AIFM in Cyprus
  
  
• Using a third party AIFM established in Cyprus.
  
  
• Putting their Fund on a third party platform that is already established in Cyprus.

For more information check Alternative Funds (AIF) or contact Michael O. Ioannides.

#funds #alternativefunds #aif #moi

#funds #alternativefunds #aif #moi

The AIF Law 2018 distinguishes between open-ended and closed-ended type of Cyprus AIFs.

 Open-ended type: Unit-holders can redeem or repurchase their units upon request:

•  at any time
• at regular intervals of less than 1 year, that are defined in the instruments of incorporation (or fund rules)
  
  

 Closed-ended type: Unit-holders can redeem or repurchase their units upon request:

• at regular intervals that exceed 1 year  but that do not extend to more than 5 years.    

Exception: For venture capital fund the initial periods extends up to 10 years from the date of      incorporation, in accordance with EU Regulation 345/2013.

• specific defined time that is defined in the instruments of incorporation (or fund rules).

For more information check Alternative Funds (AIF) or contact Michael O. Ioannides.