Ισχυριζόμενη Παράβαση Μη Καταχωρισμένων Κοινοτικών Σχεδίων (ΕΚ 6/2002)

Ο Ευρωπαϊκός Κανονισμός 6/2002 καθιερώθηκε, με σκοπό την ενίσχυση της προστασίας της βιομηχανικής αισθητικής με αποτέλεσμα να προάγει τη συμβολή μεμονωμένων δημιουργών ώστε να καθιερωθεί η υπεροχή της Κοινότητας στον τομέα αυτό, αλλά επίσης έγινε με σκοπό να ενθαρρύνει την καινοτομία και την ανάπτυξη νέων προϊόντων.

Έτσι από το 2002, η Ευρωπαϊκή Κοινότητα επιδίωξε να διαφυλάξει τα δικαιώματα των δημιουργών οι οποίοι εμπορεύονται σε ένα τομέα ο οποίος κινείται με γοργούς ρυθμούς και δεν τους παρέχεται το χρονικό περιθώριο καταχώρησης των δικαιωμάτων τους σε εν έκαστο σχέδιο ή υπόδειγμα. Ο Κανονισμός διαφυλάττει εντός της Ευρωπαϊκής Κοινότητας τη δημιουργία και γνωστοποίηση ενός καινοτόμου και νέου σχεδίου, το οποίο φέρει τον ατομικό χαρακτήρα του δημιουργού, χωρίς την προϋπόθεση καταχώρησης του σχεδίου σε οποιονδήποτε φορέα δικαιωμάτων, για περίοδο τριών ετών από την ημερομηνία γνωστοποίησης του στο κοινό της Ευρωπαϊκής Κοινότητας, από τυχόν αντιγραφή του σχεδίου του από οποιονδήποτε τρίτο πρόσωπο.

Από την πάγια επί του θέματος νομολογία, ήτοι τις δικαστικές αποφάσεις κοινοτικών δικαστηρίων και του ιδίου του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά και όπως προκύπτει σε βιβλιογραφία του Ευρωπαϊκού Δικαίου, σε υποθέσεις ισχυριζόμενης απομίμησης και/ή αντιγραφής μη καταχωρημένου σχεδίου, ο ισχυριζόμενος δικαιούχος δικαιωμάτων, δυνάμει του Ευρωπαϊκού Κανονισμού, έχει το βάρος να αποδείξει:

1. Την ακριβή ημερομηνία γνωστοποίησης των προϊόντων τους εντός της Ευρωπαϊκής Κοινότητας, με σκοπό να υπολογιστεί η τριετής προστασία τους.
2. Τα συγκεκριμένα αντικείμενα της προστασίας αυτής χαρακτηρίζονται από πρωτοτυπία, νεωτερισμό και φέρουν τον ατομικό χαρακτήρα του δημιουργού. Σχετικά θα πρέπει να προσκομιστούν αποδεικτικά στοιχεία με τα οποία να υποδεικνύεται ότι πριν από την ημερομηνία γνωστοποίησης των προϊόντων τους δεν διατέθηκε στο κοινό ταυτόσημο σχέδιο.

Παρά του σκοπού του Ευρωπαϊκού Κανονισμού, να προστατεύσει και να αναπτύξει καινοτόμα και νέα προϊόντα εντός της Ευρωπαϊκής Κοινότητας, θα πρέπει να λεχθεί ότι ελλοχεύει ο κίνδυνος μεγάλες εμπορικές εταιρείες, εκμεταλλευόμενες του μεγέθους τους, της κατάστασης ρευστότητας τους μπορεί να στρέφονται καταχρηστικά εναντίον μικρών εταιρειών που εμπορεύονται στον ίδιο χώρο, με σκοπό να εμποδίσουν την επιχειρηματική τους δραστηριότητα, ενόσω γνωρίζουν ότι δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν οικονομικά στο υπέρογκο οικονομικό βάρος εκπροσώπησης τους σε δικαστική διαδικασία.

Συνεπεία τούτου, όλοι οι σχεδιαστές, κατασκευαστές προϊόντων, οι εμπορικοί οίκοι και ιστότοποι εταιρειών θα πρέπει να έχουν υπόψη τους ότι οι οικονομικά πιο εύρωστοι δημιουργοί, με καλύτερους οικονομικούς πόρους, μπορεί εκμεταλλευόμενοι την οικονομική τους υπεροχή να εφαρμόσουν πολιτικές που στοχεύουν να περιορίσουν την επιχειρηματική δράση των λοιπών δημιουργών καταχωρώντας εναντίον τους δικαστικές διαδικασίες κατ’ επίκληση των προνοιών του Κανονισμού, χωρίς κατ’ ανάγκη να πληρούν τις προϋποθέσεις προστασίας, που θέτει ο Κανονισμός.

Με άλλα λόγια, η επιδίωξη τέτοιων δημιουργών είναι να εξαναγκάσουν τους λοιπούς δημιουργούς που δραστηριοποιούνται στην αγορά, μέσω των πολυδάπανων δικαστικών διαδικασιών να εγκαταλείψουν ή να αποποιηθούν την κατασκευή και την διάθεση των προϊόντων τους στην κοινή αγορά, με αποτέλεσμα οι πρώτοι να εκμεταλλευτούν το μονοπώλιο στην παρασκευή και διάθεση τέτοιων προϊόντων.

Μια τέτοια πρακτική είναι καταφανώς καταχρηστική και κακόπιστη και τα Δικαστήρια μας θα πρέπει να λάβουν σοβαρά υπόψη το ενδεχόμενο τέτοιων πρακτικών, ιδίως όπου εκδίδουν μονομερή διατάγματα ή αποφάσεις/διατάγματα ερήμην εμφάνισης/υπεράσπισης του ενδιαφερόμενου μέρους.